به گزارش تیم خبری نقاشی سمیه فتحی؛ کوبیسم یکی از سبک های نقاشی است که در فاصله سال‌های ۱۹۰۸-۱۹۰۷ به عنوان سبکی جدی در نقاشی و تا حد محدودتری در مجسمه‌سازی ظهور کرد. واژه کوبیسم از ریشه Cube به مکعب اخذ شده‌است. این واژه را نخستین بار وکسل (Vauxcelles) منتقد هنری بکاربرد که نشانگر درک سطحی وی از این هنر در آن زمان است. بجز ژرژ براک و پابلو پیکاسو که از آنها به عنوان آفرینندگان این سبک یاد شده، خوان گریس بخصوص پس از این دو و در قالب کوبیسم ترکیبی به خلق آثار پرداخت. کوبیسم در واقع با زندگی احساسی و عاطفی میانه ای ندارد و نقاش های آن، طبیعت بیجان را به عنوان موضوع آثار خود انتخاب کرده اند. در کوبیسم، تکنیک ها و سبک های رایج و معمول نقاشی، همچون نورپردازی و اشکال به شکل صحیح و طبیعی وجود ندارند. نقاش با خط های موزون سر و کار ندارد. در نقاشی های کوبیسم، نمایی تقریباً سه بعدی از اجسام نشان داده می شوند.کوبیسم، نمایی از دنیای واقعی نیست، زمان و مکان خاصی را نیز نشان نمی دهد. یکی از جذابیت های برخی از آثار کوبیسم، نمایش چند
وجهی از یک نماست. به طوری که از هر طرف آن را نگاه کنید، یک شکل مشخص را می بینید. البته این مسئله همیشه هم ممکن نبود و نیست. کوبیسم در واقع تلفیقی از همه چیز و نوعی نگاه متفاوت است، مدل های مختلفی دارد و شاخه های هنری متنوعی همچون کلاژ (تکه چسبانی ) از آن شکل گرفته اند.هنرمندان بسیار مشهوری در سبک کوبیسم فعال بوده اند. همه هنرمندان این سبک در آثار خود از عناصر هنری دیگر همچون موسیقی، معماری و ادبیات الهام گرفته اند.در کوبیسم، نقاش شکل واقعی عنصر را می شکند، آن را با هم ادغام و ترکیب می کند و شکلی نو می سازد. این اشکال عموماً انتزاعی هستند. موضوع نقاشی های کوبیسم مورد واحدی نیست. نقاش از جاهای مختلف، ایده می گیرد، آنها را ادغام می کند و بُعد جدیدی به آنها می بخشد. در نهایت نوعی نقاشی متفاوت شکل می گیرد که پیغام ویژه ای دارد